हैयङ्गवीनं संज्ञायाम् ५।२।२३

हैयङ्गवीनं निपात्यते संज्ञायां विषये। ह्योगोदोहस्य हियङ्गवादेशः, तस्य विकारे खञ् प्रत्ययो भवति संज्ञायाम्। ह्योगोदोहस्य विकारः हैयङ्गवीनम्। घृतस्य संज्ञा। तेन इह न भवति, ह्योगोदोहस्य विकार उदश्वित्।

हैयङ्गवीनं संज्ञायाम् ११६९, ५।२।२३

ह्योगोदोहशब्दस्य हियङ्गुरादेशः विकारार्थे खञ्च निपात्यते। दुह्यत इति दोहः क्षीरम्। ह्योगोदोहस्य विकारः - हैयङ्गवीनं नवनीतम्॥

हैयङ्गवीनं संज्ञायाम्?। , ५।२।२३

"ह्रोगोदोहस्य हियङ्ग्वादेशः" इति। ह्रोगोदोहस्य हियङ्गशब्द आदेश इत्यर्थः। ह्रौ गोदोहनं ह्रोगोदोहः, "सुप्सुपा" २।१।४ इति समासः। "विकारे खञ्प्रत्ययः" इति। "तस्य विकारः" ४।३।१३२ इति प्राप्तसयाणोऽपवाद इति॥

हैयङ्गवीनं संज्ञायाम् १८०१, ५।२।२३

हैयङ्गवीनम्। ह्रसित्यव्ययं पूर्वेद्यरित्यर्थे। तत्रोत्पन्नो गोदोहः=गोपयः-ह्रोगोदोहः। तस्मात्षष्ठ()न्ताद्विकारार्थे खञि ईनादेशे प्रकृतेर्हियङ्गु इत्यादेशे ओर्गुणे अवादेशे आदिवृद्धौ "हैयङ्गवीन"मिति भवतिसंज्ञायामिति भाष्यम्। तदाह--ह्रोगोदोहस्येत्यादिना। नवनीतमिति। भाष्ये तु "हैयङ्गवीनं घृत"मिति दृश्यते। "तत्तु हैयङ्गवीनं स्याद् ह्रोगोदोहोद्भवं घृत"मित्यमरः।

हैयङ्गवीनं संज्ञायाम् १३९०, ५।२।२३

हैयंगबीनम्। ह्रोगोदोहस्येति। गोर्दोहो गोदोहः। षष्ठीसमासः। तेन सह ह्रस्शब्दस्य "सुप्सुपे"ति समासः। ततो विकारे अनुदात्तलक्षणस्याऽञोऽपवादः खञ्। अत्र ह्रस्शब्देन कालप्रत्यासत्तिर्विवक्षिता। नवनीतमिति। यद्यिपि वृत्तौ "घृत"मित्युक्तं, तथैव चामरेणा"पि---"तत्तु हैयङ्गवीनं यद् ह्रोगोहोद्भवं घृत"मित्युक्तम्, तथापि घृतशब्देन नवतीतमेव विवक्षितमिति हरदत्तग्रन्थानुरोधेनेदमुक्तम्।